Ocena użytkowników: 5 / 5
Urodziłam się w czasie wojny. Ci, co pamiętają, wiedzą, jak niebezpieczne to były czasy, zwłaszcza dla dzieci. Jednak dzięki Mamie przetrwałam jakoś trudny okres niedostatku.
W 1949 roku rozpoczęłam naukę w szkole podstawowej nr 1 w Skierniewicach, tę samą którą wcześniej ukończyła moja Mama i wszystkie jej siostry. Edukacja trwała sześć lat, bo zaczęłam ją od drugiej klasy. Potem było Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa. W 1959 roku, otrzymałam świadectwo dojrzałości.
Jako osoba „dorosła” rozpoczęłam karierę zawodową w kolejowym telegrafie, zakończoną, niestety, już po trzech latach. Mój maleńki synek wymagał opieki, więc przez kolejne lata zajmowałam się wychowaniem dziecka i domowymi obowiązkami. Kiedy synek podrósł mogłam powrócić do pracy zawodowej, tym razem do „biura” w Powiatowej Przychodni Obwodowej na Wita Stwosza. W tzw. służbie zdrowia utknęłam, aż do emerytury.
W 2002 r. przeszłam na zasłużony odpoczynek i właśnie wtedy podkorciło mnie żeby pisać. Kupiłam komputer i zaczęło się. Najpierw powstały wspomnienia o Skierniewicach, potem o moim dzieciństwie, wreszcie spróbowałam sił w opowiadaniach. Ostatnią pracą jest powieść
o rodzinie mieszkającej w Skierniewicach i przeżywającej różne koleje losu.
Moje teksty zamieszczane były wielokrotnie w lokalnej prasie. Wydałam książkę TAK BYŁO W SKIERNIEWICACH, potem tomik wierszy MOJE NIEPOKOJE. Teraz z bijącym sercem czekam na ukazanie się ostatniej mojej pracy ... A ŻYCIE SIĘ TOCZY...
Przez ostatnie 10 lat wysłałam na konkurs „Pamiętnik seniora” w Bydgoszczy dziewięć prac, za które otrzymałam osiem nagród. Za najbardziej prestiżową uważam jednak nagrodę, zdobytą w styczniu 2006 roku w ogólnopolskim konkursie „Życie jest opowieścią”, ogłoszonym przez I Program Polskiego Radia, za ŹYWOT MASZYNY DO SZYCIA.
Wiele razy czytałam swoje wspomnienia w skierniewickim Radio RSC .
Piszę sporo tekstów, których nie śmiem nazywać poezją. Dla rozrywki, także - programy dla kabaretu Spóźniony Zapłon, do którego należę od 10 lat.
Spotkania z publicznością, na licznych wieczorach autorskich, są dla mnie bardzo pięknym i wzruszającym przeżyciem. Dość często bywam w szkołach podstawowych i opowiadam uczniom o dawnych Skierniewicach. Przybliżam im miasto mojego dzieciństwa i opowiadam
jak żyło się tu ludziom w połowie XX wieku.
Mimo bezlitośnie uciekającego czasu nadal mam wielką ochotę pisać i robię to jak mogę najczęściej. Obecnie powstaje druga część książki
... A ŻYCIE SIĘ TOCZY...
Wiesława Maciejak
4 kwietnia 2012 r.
